ბლოგი ქოლგიანებისთვის (და არამარტო)

Would you like to read for me something? But you are blind... Would you like to sing for me something? But you are numb... Would you like to play for me something? But you are handless... Hey, would you like to walk with me somewhere? But you are legless... Well, solitude, what are you here with me for then?!... I'm listening!.. Huh, you don't even talk to me!.. Oh, yeah, I remember, you are numb..

   რთულია, როცა იბადები შემოქმედად, მაგრამ წინასწარვე განწირული ხარ იმისთავის, რომ როგორც ხელოვანს, საკუთარ სამშობლოში არ დაგაფასებენ, ან უფრო უარესი - უყურადღებოდ დაგტოვებენ. ასეთი ბედი ხვდათ წილად ისეთ ნიჭიერ ამერიკელებს, როგორებიც იყვნენ ერნესტ ჰემინგუეი, ეზრა პაუნდი, ფ. სკოტ ფიტსჯერალდი და სხვ. საბედნიეროდ, მათი ნიჭი არ ყოფილა ისეთი სუსტი, რომ მის მფლობელებს ჩაეხშოთ,

  ეს ჩემი პირველი პოსტია ჩემს ახლადშექმნილ ბლოგზე, ამიტომაც, ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა, გადავწყვიტე დამეწერა, არც მეტი, არც ნაკლები, ჩემს ერთადერთ და ძალიან პატარა (იმდენად პატარა, რომ თითქმის შეუმჩნეველ) პრობლემაზე, რომლის მოგვარებასაც ვაპირებ ამ დღეებში. თუ ამ დღეებში ვერ მოვახერხე, იმ დღეებსაც გამოვიყენებ. თუ ის დღეებიც არ მეყო, კიდევ გამოვძებნი დღეებს. მოკლედ, ვწერ შიშზე, ჩემს პირად შიშზე (ბონდ, ჯეიმს ბოონდ..).   მე მეშინია . ზოგადად მეშინია.